Το τέλος του ομορφότερου παραμυθιού!

Ο Claudio Ranieri αποτελεί πλέον παρελθόν για την Leicester και τέσσερις δημοσιογράφοι του englishfootball.gr σχολιάζουν τη μεγαλύτερη ιστορία που γέννησε το σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Πώς η Leicester από ομάδα σωτηρίας έγινε ομάδα πρωταθλητισμού, πώς κατάφερε ο Claudio Ranieri από αποτυχημένος να γίνει ο απόλυτος προπονητής και πώς «ράγισε» το γυαλί και ήρθε ο χωρισμός; Όλα σε ένα κείμενο αφιερωμένο στο πρόσωπο των τελευταίων δύο ετών στην Premier League.

Δημήτρης Αβράμης

Η θητεία του Claudio Ranieri στη Leicester ολοκληρώθηκε όπως ακριβώς ξεκίνησε: με εντελώς αναπάντεχο τρόπο. Οταν ο Ιταλός ανέλαβε τους Foxes, στις 13 Ιουλίου 2015, μετά την απομάκρυνση του Nigel Pearson, στόχος της ομάδας ήταν η παραμονή στα σαλόνια της Premier League. Ωστόσο, το γεγονός ότι ο Ranieri είχε απολυθεί λίγο καιρό νωρίτερα από την Εθνική Ελλάδος, με αποκορύφωμα την ήττα από τις άσημες Νήσους Φερόε, έκανε τους δημοσιογράφους στο Νησί να μιλούν για μια «περίεργη» απόφαση από πλευράς του συλλόγου, μιας και προσέλαβε έναν προπονητή ο οποίος απομακρύνθηκε από σχεδόν όλους τους συλλόγους που εργάστηκε και ο οποίος είχε στο παλμαρέ του ελάχιστους σπουδαίους τίτλους.

Κι όμως, τα πράγματα έμελλε να είναι εντελώς διαφορετικά αυτή τη φορά: ο Ιταλός προπονητής έκανε το εντελώς ακατόρθωτο, κάτι που έμοιαζε με σελίδες παιδικού παραμυθιού και που αν το ανέφερε κανείς όταν τον προσέλαβαν, σίγουρα θα τον περνούσαν για τρελό -το λιγότερο-: Πήρε τις Αλεπούδες και πραγματοποίησε μια ξέφρενη πορεία στο ανταγωνιστικότερο πρωτάθλημα του κόσμου, που ολοκληρώθηκε με την κατάκτηση του τίτλου, και μάλιστα με σχετική άνεση! Κατόρθωμα που, όσες φορές κι αν κάτσει να το σκεφτεί κανείς, πάλι του είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσει. Μάλιστα, αυτό ήταν το πρώτο πρωτάθλημα στα 132 χρόνια ιστορίας της ομάδας και επιτεύχθηκε, όχι με ηχηρές μεταγραφές, υπέρογκα ποσά και πανίσχυρο σύνολο, αλλά με ένα ρόστερ στο οποίο οι πιο «διάσημοι» παίκτες του ήταν ο Robert Huth, o Kasper Schmeichel και ο Christian Fuchs. Κι όμως ο Ιταλός έδειξε να διαθέτει ένα «μαγικό ραβδάκι» το οποίο μετέτρεψε ένα σύνολο μέτριων, κατά γενική ομολογία, παικτών, σε μια ομάδα που πραγματοποίησε μόλις 3 ήττες όλη τη σεζόν και δεν «κόλλησε» πουθενά, προκαλώντας μάλιστα μεταξύ άλλων την απόλυση του Jose Mourinho, προπονητή που τον αντικατέστησε στην Chelsea το 2004, μιας και δεν είχε καταφέρει τότε να κατακτήσει την Premier League με ένα ισχυρότατο ρόστερ. Πως τα φέρνει ζωή… Κι όμως, αυτή η Leicester με αυτό το ομαδικό κλίμα, που έκανε τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους να αγαπήσουν τη μπάλα λίγο παραπάνω, δεν φέρθηκε δίκαια στον άνθρωπο που χάραξε την πιο ένδοξη σελίδα της ιστορίας της. Βέβαια, και πότε είναι δίκαιο το ποδόσφαιρο, θα αναρωτηθεί κανείς.

Το θέμα είναι ότι παρά το γεγονός πως οι Αλεπούδες έχασαν μόλις ένα βασικό τους παίκτη κατά την εαρινή μεταγραφική περίοδο, τον εξαιρετικό N’Golo Kante, πραγματοποίησαν ένα εφιαλτικό ξεκίνημα στη νέα σεζόν (το χειρότερο που έχει κάνει πρωταθλήτρια Αγγλίας), που τους οδήγησε μόλις πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού, με μοναδική «έκλαμψη» την πορεία τους στο Champions League, όπου η ομάδα έδειξε τον περσινό καλό της εαυτό και τερμάτισε πρώτη στον όμιλο. Στον «Tinker man» πιστώθηκαν οι ατυχείς επιλογές παικτών το καλοκαίρι, ενώ σύμφωνα με τον Τύπο στο Νησί έχασε για τα καλά τα αποδυτήρια, ακόμη και τους παίκτες των οποίων την καριέρα εκτόξευσε (Vardy, Morgan).

Το γυαλί ράγισε και, όπως είδαμε και την περασμένη χρονιά από την Chelsea, επειδή είναι δύσκολο να αλλάξεις όλους τους παίκτες, τελικά την πληρώνει ο προπονητής. Άδικο μεν, έτσι έχει διαμορφωθεί το σύγχρονο ποδόσφαιρο δε, και οι διοικούντες, φοβούμενοι να χάσουν ό,τι χτίστηκε την περσινή χρονιά, απομάκρυναν τον Ranieri, ώστε να ανυψώσουν το ηθικό των «πεσμένων» παικτών και να γλιτώσουν την ομάδα από έναν οδυνηρό υποβιβασμό, σε μια απόφαση που χαρακτηρίστηκε «αχαριστία» και προκάλεσε αντιδράσεις στον ποδοσφαιρικό κόσμο. Το αν έκαναν καλά, θα το δείξει η ιστορία, πάντως σίγουρα το «πιο ωραίο ποδοσφαιρικό παραμύθι», όπως το χαρακτήρισε και ο 65χρονος τεχνικός, δεν είχε happy ending…

Νίκος Ελευθερίου

Όλα τα παραμύθια έχουν ένα τέλος, με τον επίλογο στο αντίστοιχο της Leicester να μπαίνει χθες, μετά την απόλυση του Claudio Ranieri. Ο μαέστρος της περσινής κατάκτησης της Premier League οδηγήθηκε στην πόρτα της εξόδου, πληρώνοντας την κάκιστη φετινή πορεία των «Αλεπούδων», που βρίσκονται μόλις ένα βαθμό πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Ο κύριος λόγος που συνέβη αυτό ήταν οι υψηλές προσδοκίες που δημιουργήθηκαν για τον Ιταλό και την ομάδα του μετά το θαύμα της περασμένης σεζόν.

Σύμφωνοι πως το περσινό κατόρθωμα της Leicester ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστο. Ο σύλλογος, με το Ranieri στο τιμόνι, σημείωσε σε 38 αγώνες πρωταθλήματος 23 νίκες, 12 ισοπαλίες και μόλις τρεις ήττες. Άξια επίδοση πρωταθλητισμού. Παρόλα αυτά ο περισσότερος κόσμος θαμπώθηκε από την κατάκτηση του τίτλου, ξεχνώντας πως πρόκειται για μια μέτρια ομάδα, με ένα μέτριο προπονητή. Υπενθυμίζουμε πως τη σεζόν 2014-2015 οι «Αλεπούδες» είχαν τερματίσει τέταρτες από το τέλος, στην επιστροφή τους στην πρώτη κατηγορία μετά από δέκα χρόνια. Οπότε μάλλον η φετινή εικόνα είναι το πραγματικό στάνταρ, με τους περισσότερους παίκτες πλην του Kante που πρωταγωνιστεί στην Chelsea, να είναι σκιά του εαυτού τους. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα οι Jaime Vardy και Riyad Mahrez.

Όσον αφορά τον Claudio Ranieri, που πέτυχε τη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του, καθώς σε όσες ομάδες είχε εργαστεί δεν πέτυχε κάτι αξιοσημείωτο,φαίνεται πως κι ο ίδιος θαμπώθηκε με το έργο του. Πίστεψε πως μπορεί να επαναλάβει το θαύμα, μην ενισχύοντας ουσιαστικά την ομάδα του. Ωστόσο, το μέχρι στιγμής ταμείο έγραφε 5 νίκες, 6 ισοπαλίες και 14 ήττες σε 25 αγώνες. Οπότε επικράτησε ο άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου, που θέλει αυτόν που είναι νικητής τη μία μέρα, την επόμενη να είναι χαμένος.  Έτσι, αναπόφευκτα, βρέθηκε στην πόρτα της εξόδου της ομάδας με την οποία πέτυχε τη μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία της. Αποχωρώντας δήλωσε πως το όνειρό του πέθανε. Εντούτοις ο ίδιος είναι αυτός που το σκότωσε διότι υπερεκτίμησε σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητές του.

Κώστας Μέγας

Αποτυγχάνοντας στην εθνικής Ελλάδας ο Ranieri αποφάσισε να μετακομίσει για ακόμη μια φορά στην Premier League και στην ομάδα της Leicester. Οι “Αλεπούδες” είχαν έναν χρόνο που είχαν ανέβει στην μεγάλη κατηγορία της Αγγλίας και όλοι πίστευαν ότι ο Ιταλός θα προσπαθούσε απλά να κάνει μια καλή πορεία και με κυριότερο στόχο να παραμείνει η ομάδα στην Premier League. Κάπου εκεί άρχισε και ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά θαύματα των τελευταίων ετών, η ασήμαντη ως τότε ομάδα της Leicester κέρδιζε το ένα παιχνίδι μετά το άλλο και στα μέσα της χρονιάς ήταν στην πρώτη θέση του πρωταθλήματος, ενώ στο τέλος της σεζόν πανηγύριζε πρωτάθλημα με έναν “αποτυχημένο” προπονητή στον πάγκο.

Πολλοί στα μέσα της σεζόν συνέχιζαν να πιστεύουν ότι το παραμύθι κάπου θα τελείωνε κάτι που έγινε κιόλας, αλλά με αντίθετα αποτελέσματα από ότι θα περίμεναν κάποιοι, καθώς οι “Αλεπούδες” πανηγύρισαν την κατάκτηση του τίτλου. Κάπου εκεί άρχισε και η αμφισβήτηση του Ranieri ότι τον τίτλο τον πήραν οι παίχτες χωρίς την βοήθεια του, αλλά τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά καθώς βλέποντας κάποια από τα σημαντικά γρανάζια της μηχανής, ήρθαν επί θητείας Ranieri όπως ήταν οι Huth, Fuchs, Okazaki, Kante, Gray και Amartey.

Φέτος τα πράγματα για τον Ιταλό δεν πήγαν και τόσο καλά και η Leicester παλεύει για την σωτηρία, η αρνητικές κριτικές δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνιση τους και κύριος αποδέκτης ήταν ο Ιταλός τεχνικός με αποτέλεσμα να αποτελεί παρελθόν για τον σύλλογο. Ποίος όμως μπορεί να ρίξει το φταίξιμο σε έναν προπονητή ο οποίος μετά από μια επιτυχία έχασε το αστέρι της ομάδας τον N’Golo Kante, χωρίς καν να έρθει ένας άξιος αντικαταστάτης και παράλληλα οι παίχτες να δείχνουν αδιάφοροι μέσα στον αγωνιστικό χώρο, χωρίς καν να σέβονται τις προσπάθειες ενός ανθρώπου να τους αφυπνίσει. Το θέμα λοιπόν ίσως ήταν η ανικανότητα της διοίκησης της ομάδας να προσπαθήσει να προσθέσει επιπλέον σημαντικούς παίχτες στην ομάδα και όχι να πουλήσει ένα διαμάντι που είχε στα χέρια της. Πρωταθλητής στην Premier League βγήκες δεν πάλευες για να σωθείς και ήθελες απλά να πουλήσεις παίχτες για να βγάλεις τα σπασμένα μιας χρονιάς.

Μάριος Μπούλης

Ο Claudio Ranieri μετά από σχεδόν 1,5 χρόνο παρουσίας στην Leicester αποτελεί παρελθόν. Ένας προπονητής που δεν κατάφερε ποτέ να κάνει μία μεγάλη επιτυχία με μία ομάδα υψηλού βεληνεκούς, κατάφερε με την άσημη μέχρι πέρυσι Leicester να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Σαν ένας από μηχανής θεός πήρε ένα ρόστερ και όλοι οι λάτρεις του παιχνιδιού Football Manager βρήκαν τον Μεσσία τους στο πρόσωπο του Ιταλού. Κατέκτησε το πρωτάθλημα και την επόμενη χρονιά βρέθηκε στους ομίλους του Champions League. Πάντα όμως κοιτάμε το πρώτο κεφάλαιο μιας ιστορίας, εν προκειμένω στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ένας στόχος που αν είχε level δυσκολίας για μία ομάδα σαν τη Leicester, θα ήταν στο 10 και οι «Αλεπούδες» θα βρίσκονταν το καλοκαίρι πριν τη μεγάλη επιτυχία στο επίπεδο 0. Έχει αναρωτηθεί κανείς όμως ποιο είναι το level διατήρησης της επιτυχίας;

Ιστορικά, όσες ομάδες κατάφεραν να πάρουν το ευρωπαϊκό εισιτήριο μία χρονιά, την επόμενη βρέθηκαν μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης. Μάλιστα, τη δεκαετία του ’80 και του ’90 δεν ήταν λίγες οι ομάδες που έλεγαν ότι ήταν καλύτερο να μη βγουν στην Ευρώπη και να παλέψουν για τις εγχώριες διοργανώσεις παρά να μπουν σε μία τέτοια διαδικασία. Πιο πρόσφατο παράδειγμα ομάδας που τη μία χρονιά βγήκε στην Ευρώπη και την επόμενη κινδύνευσε ήταν η Leeds United, με τα «Παγώνια» στα πρώτα χρόνια του 2000 να φτάνουν μέχρι τα ημιτελικά του Champions League και εν συνεχεία να ξεκινά ο… βούρκος που κατέληξε στον υποβιβασμό. Παρόμοια βέβαια είναι η ιστορία και με τη Middlesbrough, όπου έφτασε στον τελικό του τότε UEFA και μόλις το περασμένο καλοκαίρι κατάφερε να επανέλθει στην Premier League. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Η απάντηση είναι κατά κάποιο «κακή». Γιατί όλες οι ομάδες μεσαίου ή και μικρού βεληνεκούς, δεν μπορούν να διαχειριστούν την επιτυχία. Κάτι ανάλογο συνέβη και φέτος με την Leicester. Δεν είναι τέτοιο μέγεθος η Leicester ώστε να μπορεί κανείς να πει ότι θα προχωρήσει στην Ευρώπη και στο πρωτάθλημα θα είναι κάπου στη μέση του βαθμολογικού πίνακα. Ήταν πολύ δύσκολο για τον Ranieri μετά από μία τέτοια επιτυχία να διατηρήσει τους παίκτες του στα «καλούπια» που τους είχε φτιάξει, πόσο μάλλον όταν άκουγαν αυτοί ότι ομάδες όπως η Real Madrid αλλά ακόμα και εντός συνόρων, η Chelsea και η Arsenal, ενδιαφέρονταν για την απόκτηση τους. Και εδώ έγκειται και το λάθος του Ranieri που κατά κάποιο τρόπο του κόστισε τη δουλειά του αλλά και το όνειρο να παραμείνει για πάντα στο King Power Stadium.

Έπρεπε το περασμένο καλοκαίρι να αλλάξει σχεδόν όλο το ρόστερ και να φέρει παίκτες που ήταν ανώτερου επιπέδου. Κακά τα ψέματα, σίγουρα το ρόστερ της Leicester έχει ένα ταλέντο, αλλά δεν είναι ικανό για συνεχείς επιτυχίες. Όλοι αυτοί οι παίκτες βρήκαν στο πρόσωπο του Ranieri τον άνθρωπο που θα τους δώσει την ώθηση για το κάτι παραπάνω. Και αυτό το παραπάνω το πέτυχαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όμως αυτοί οι παίκτες δεν μπορούσαν να δώσουν κάτι ακόμα. Ήταν σχεδόν μοναδική η ευκαιρία για τον Ranieri να πουλήσει αυτούς τους παίκτες σε υπεραξία, να δημιουργήσει ένα τεράστιο budget και να χτίσει από την αρχή μία καινούρια ομάδα που θα μπορούσε να την έχει στις καλές θέσεις του βαθμολογικού πίνακα.

Ο Ranieri αποτελεί πλέον παρελθόν και μένει να φανεί ποιο θα είναι το μέλλον τόσο του ίδιου όσο και της Leicester. Προφανώς όμως πέτυχε κάτι το οποίο θα αποτελεί παράδειγμα και πρότυπο για πολλές δεκαετίες στο ποδόσφαιρο.