Ο Αρσέν Βενγκέρ δεν φεύγει από την Αρσεναλ όπως ο ίδιος θα ήθελε. Με έναν τίτλο, πιθανώς. Πρακτικά εξαναγκάστηκε σε αποχώρηση, όχι επειδή η ομάδα του την τελευταία διετία έχει πέσει επίπεδο αγωνιστικά (η παρουσία στο φετινό Europa League, είναι ενδεικτική) αλλά επειδή το «Εϊμιρατς» δε γεμίζει πλέον. Τούτο, λέει πολλά.
Ο Αρσέν Βενγκέρ φεύγει έχοντας συνδυάσει το όνομά του με την ιστορία ενός συλλόγου, όπως μόνο ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατόρθωσε. Ή, και πιο πίσω αν θέλετε, ο Μπιλ Σάνκλι με τη Λίβερπουλ και ο Μπράιαν Κλαφ για τη Νότινγχαμ Φόρεστ.
Ο Αρσέν Βενγκέρ δεν ήθελε να φύγει. Πέρυσι τέτοιον καιρό, όταν χάθηκε η τετράδα στην Premier, θεωρούνταν σχεδόν δεδομένο. Δεν το σκέφτηκε καν. Και θεωρούσε εφικτή τη φετινή κατάκτηση του Europa ώστε να επαναφέρει την Αρσεναλ, του χρόνου, στο Champions League.
Ο Αρσέν Βενγκέρ έγραψε πολλά κεφάλαια και η κλισέ ατάκα, περί του ιστορικού του μέλλοντος, ισχύει: θα γραφτούν πολλά βιβλία και το πώς άλλαξε τα πάντα στην Premier League, όντας άλλωστε ο πρώτος ξένος που πανηγύρισε πρωτάθλημα και, φυσικά, νταμπλ.
Παλιές καλές εποχές όμως διότι, σε ένα μήνα που αποχωρεί, το κοντέρ θα γράφει 14 χρόνια δίχως πρωτάθλημα. Πολλά.
Ωστόσο η Αρσεναλ δεν γύρισε και θα δεν γυρίσει ποτέ στις 12 Οκτωβρίου 1996, τότε που ένας 47χρονος ανερχόμενος Γάλλος προπονητής, που έκανε για μια σεζόν την… αρπαχτή του στην Ιαπωνία με τη Ναγκόγια Γκράμπους Εϊτ, είχε επιστρέψει στο ευρωπαϊκό προσκήνιο αποδεχόμενος την πρότασή της και προπόνησε για πρώτη φορά τους «gunners» στο παιχνίδι με την Μπλάκμπερν στο «Ιγουντ Παρκ». Ο ψιλόλιγνος Αλσατός κύριος με τα γυαλάκια έμοιαζε περισσότερο με διπλωμάτη παρά με προπονητή. Πού να’ ξεραν…
Η μεγαλύτερη νίκη του Βενγκέρ δεν ήταν πως άλλαξε την Αρσεναλ, αλλά ότι τερμάτισε την παλαιομοδίτικη φιλοσοφία των Αγγλων και τους έμαθε πως η μπάλα παίζεται και… στο χορτάρι, όχι μόνο στον αέρα. Ακολούθησε ο ορισμός του passing game, πολύ πριν εμφανιστεί αυτό στην πιο εξελιγμένη του μορφή με το «τίκι τάκα» της Μπαρτσελόνα αλλά και η διαρκής επένδυση στη μεταγραφική υπεραξία: αγοράζουμε φτηνά, αναδεικνύουμε, πουλάμε ακριβά.
Μα κυρίως η παρουσία του… έπεισε τους Αγγλους, που εμπιστεύονταν μόνο ντόπιους μάνατζερ, να παραδώσουν τα ηνία και στους ξένους. Και να κάνουν τους ξένους προπονητές, μάνατζερ, αφομοιώνοντας τη λογική τους.
Οι καλύτερές του μέρες ήταν τη σεζόν 2003-04, στον τελευταίο -μέχρι σήμερα- τίτλο της Premier League. Εκείνη η «ανίκητη» ομάδα συμπλήρωσε ένα σερί 49 αγώνων χωρίς ήττα. Οι Invincibles έμειναν στην ιστορία για ένα επίτευγμα αδιανόητο, ιδίως για την Αγγλία και παράλληλα η Αρσεναλ ως σύλλογος γιγαντώθηκε οικονομικά αποκτώντας και νέο, υπερσύγχρονο γήπεδο…
Η επόμενη μέρα; Κυκλοφορούν διάφορα ονόματα. Αλλά… σταθείτε πρώτα. Ο Βενγκέρ δεν είπε ότι αποσύρεται από την προπονητική, από την Αρσεναλ φεύγει. Δεν ξέρω τι όρεξη και αντοχή έχει στα 68 του, αλλά δεν αποκλείω να κάνει κάποια κίνηση… ματ για μια τριετία. Αν ήμουν Αρσέν, θα πήγαινα με κλειστά μάτια στην Παρί Σεν Ζερμέν που ναι μεν πάει για τον Τόμας Τούχελ αλλά… ποιος Τούχελ; Ιδανικό το σενάριο, ο Αλσατός στα λεφτά: διότι τα λεφτά, της Γιουνάιτεντ, της Τσέλσι και της Σίτι του… γκρέμισαν την Αρσεναλ που έχτιζε τόσα χρόνια – κι έμεινε πιστός στο δόγμα του.
Ψέματα;
Για διάδοχο, τα ονόματα πολλά: από Κάρλο Αντσελότι και Λουίς Ενρίκε έως Αντόνιο Κόντε, Μαξ Αλέγκρι, Λουτσιάνο Σπαλέτι, ακόμη ακόμη και Ντιέγο Σιμεόνε και Πατρίκ Βιεϊρά. Αν πόνταρα κάπου, στον Αλέγκρι θα ήταν…
Νίκος Μποζιονέλος (Facebook, Twitter, Google+)
nbozionelos@gmail.com
